De stille dood:

We zitten met een ongeneselijke, dodelijke, mentale ziekte in onze maatschappij, u mag het zich zo voorstellen: “We hebben collectief, een jaar lang enkel fastfood opgevreten (en ja, echt wel gevreten als de zwijnen). Erger nog, we zijn tegelijkertijd pretentieus aan het verkondingen dat we “moreel” bezig zijn! We hebben immers de afgelebberde, groene schaamharen van de Hulk zitten verorberen, waarvan McDonald’s ons nog steeds wijs maakt dat het een “salade” is.

Mispak u niet beste lezer, onze aderen slibben stillaan dicht, we worden moddervet en tegelijk uitgemolken om het smakeloze kartonschijfje te consumeren dat als vlees wordt verkocht. Toch heel even: “Hiep, hiep, hoera, ze zijn komen opdraven met een vegan alternatief!” Want als hypocrisie echt een gezicht nodig heeft, dan kunt u natuurlijk rekenen op de wereldveranderaars en de boomneukers.
Wat is er toch gebeurd met uw eigen capaciteiten als kok? Let op, een ongezond pleziertje, waarom niet? Echter, we spreken hier wel over een verslaving. Wie betaald er de eindrekening van dit lege consumptie-model? De natuur? Ons maatschappelijk welzijn? Of gewoon uzelf?

Waarom houd ik dan juist zo’n vreemd pleidooi, als het toch puur allegorie is? Kan ik het misschien beter? Jazeker, een ShoaniBurger Supreme is dan ook het volledig tegenovergestelde van het assortiment aan platgestampte, fijne, walvisplacenta dat de fastfood industrie ons aanprijst als puur rundsvlees.
Het is authentiek, zelfgemaakt met liefde, met zorg en oog naar uw smaakpapillen mocht u ooit in de buurt zijn. Het vlees is puur en komt van een lokale slagerij, het ondersteunt dus de lokale economie.

Neem dit dan als allegorie van wat ons zo ziek maakt: “hyperconsumptie en laagdrempelige clichés, gewikkeld in een jasje van Faux-activisme, geserveerd werd op een hypocriet schaaltje van Odeur De Gaslight.”
U wordt toch altijd gevraagd om te stoppen met vervuilen, “do-the-right-thing” maar godverdomme, haal het niet in uw hoofd om te stoppen met consumeren.

En wat verliezen we?
Wel, laten we de metamorfose voor wat het is en het doek opheffen; we verliezen grootmoeders’ keuken, letterlijk en figuurlijk, want in onze opgedreven, quick&fast maatschappij is het makkelijker om omaatje te dumpen in een “laat-maar-sterven-fabriek”, pardon; een rusthuis.
Ondertussen kunt u dan ook figuurlijk uw botten afdraaien tot u er hoorndol van komt om dat grapje te blijven betalen.
Laten we die rusthuizen dan ook onmiddellijk even onder de loep nemen; een waarlijk carnaval van ouderwetse ideeën, incompetent beleid, altijd een tekort aan geld en vooral aan personeel!
Deze problematiek gaat trouwens over de gehele zorgsector, capabele en enthousiaste werknemers worden uitgeperst als een citroen en vluchten dan weg naar een andere sector omdat het zo niet verder kan.

En luistert iemand naar hun pleidooi? Klaarblijkelijk niet, al jaren legt men loze woorden en lege beloftes aan de voeten van het zorgende personeel. Achteraf krijgen die mensen dan ook een ijskoude douche over zich heen gegoten.
Maar och Gottekes, ik ben toch zo tevreden om te horen over het gat in de begroting, dat ze hem steken waar de zon niet schijnt!

 

De noodkreet van het stilste publiek:

Onze verpleegkundigen, medisch personeel en iedereen die in de zorgsector werkt, verdient beter. Dat is een waarheid zo helder als het gat in de begroting diep is.
Jammer genoeg vergeten we een heel grote groep hierbij te vermelden: de zorgbehoevenden. De patiënten, die groep mensen die juist het meeste zorg nodig hebben.
Hoe snel we hun noden vergeten, volpompen met pillen is toch hyper-efficiënt, nietwaar?” Dat is ethisch niet te verantwoorden”, hoor ik dan. Zwijgt mij van ethiek, ethiek huilt in een donker hoekje van de kamer, terwijl het zich afrukt aan de woordporno die de vetzakken in het parlement als een ranzig sausje in uw oren smeren.

Hoe zich dat uit is schrijnend; denk aan een hulpbehoevend persoon die soms uren moet wachten met een volgescheten pamper, omdat de zorgverstrekkers zo’n personeelstekort hebben.  We hebben het hier trouwens niet over hoogstaande of abstracte concepten. Kunnen wij als maatschappij gewoon even stilstaan bij hun waardigheid, hun menselijkheid? Vergeet loze slogans als: “Wat als het uw kind zou zijn?”
Probeer deze structuur eens voor ogen te halen: “Is ons constant gebakkelei over geld, middelen en die eindeloze retorische “discussie” over wie gelijk heeft, dit waard?” Of deelt u de mening dat een limitatie op het aantal pampers voor een hulpbehoevende, normaal is? 4 à  5 per dag voor de nieuwsgierigen.

Hoera, hoera, we hebben toch maar ons verlaat gehad. Dames en heren, breng de toogfilosofen maar naar voren, het klootjesvolk dat alles gaat oplossen alsof de sociale sector niet meer waard is dan lege toogpraat. Het is immers belangrijker dat onze artificiële verontwaardiging gezien wordt door ieder ander persoon, terwijl er over het hele land mensen onwaardig wegkwijnen.
Onze McDonaldsiaanse aanpak naar de realiteit is degoutant, wat een bende lafaards we toch zijn. Altijd ons verstoppen achter dat flinterdunne, burgerlijke vernislaagje dat naar voren wordt geschoven als modelburger. Echter net als die foto’s van een BigMac op het menu, is wat in het doosje schuilt is meestal een dieptreurig scharminkel.

Daarin ligt de ware apathie, we vreten ons mentaal vol met feel-good-acties, bijvoorbeeld dat hele gezever omtrent het applaudisseren voor het zorgpersoneel tijdens de corona. Hoe prachtig dat was, vooral toen we ze daarna een scalpel in de rug staken en nog eens fors, met chirurgische precisie in hun budget sneden.
Dan klaagt en steunt de burgerij maar  verder of die incompetente politici, die rotzakken die onze zakken uitkloppen en nog een duizend andere verzuchtingen.
Laat mij heel consequent zijn hierin, uw leiders zijn een reflectie van uzelf, fijn hé? U bent de apathische, narcistische, egotistische reflectie die elke dag naar u terugkijkt van de andere kant van het Tv-scherm.
Op het einde van de dag krijgen we exact wat we verdienen, we wouden een asociaal beleid, we krijgen een asociale, fastfood service.
Dan kunnen we vannacht weer eens gezellig gaan slapen met de comfortabele gedachte: “Mijn apathie is gelijk aan sociale zelfmoord, ik stond erbij en keek ernaar.”

Laat mij maar de euthanasie als puntje bij paaltje komt, ik weiger deel te nemen aan dit sadistische circus.